علامه شيخ مفيد مي نويسد: متوكل برخلاف آن همه وعده ها كه داده بود و احتراماتي كه در نامه ي او آمده بود، خود را از حضرت پنهان نمود و به امام وقت ملاقات نداد و امام را در كاروانسرايي كه گدايان در آن زندگي مي كردند فرود آورد و آن حضرت را يك روز در آنجا اسكان داد.

سپس دستور داد خانه اي براي او آماده كردند و حضرت را بدانجا منتقل كردند. [1] .

باز در ارشاد آمده كه ابن قولويه از صالح بن سعيد روايت كرده: روزي كه حضرت هادي به سامرا وارد شد به خدمتش رفتم و به او عرض كردم: فدايت شوم! تلاش اينها بر اين است كه نور شما را خاموش كنند و از قدر شما بكاهند و از اين جهت شما را در اين كاروانسراي كثيف و بدنام جا داده اند.

فرمود: اي پسر سعيد! تو نيز چنين فكر مي كني؟ سپس با دست خود به بوستان هايي با صفا و نهرهايي روان و باغ هايي پر برگ و گل و گياه اشاره كرد. ديدم در آن دختران نيكو و خوشبو و نوجواناني چون مرواريد و در و صدف، درخشان بودند. از ديدن آن منظره شگفتي ام بسيار شد. آن گاه فرمود: اي پسر سعيد! ما هر كجا كه باشيم اين نعمت ها براي ما مهياست. ما در كاروانسراي گدايان نيستيم! [2] .



[ صفحه 393]