تمام فقهاي اهل بيت عليهم السلام، اجماع دارند كه بايد سجده ي نماز بر زمين باشد و يا آنچه از زمين مي رويد، و هيچ كدام سجده ي بر خوردني، پوشيدني، چه بالفعل و چه بالقوه - يعني پس از تغييرات قابل خوردن يا پوشيدن گردد - را جايز نمي دانند، همچنان كه از سجده بر شيشه منع كرده اند، و در اين مورد به اخبار زيادي كه از ائمه ي هدي عليهم السلام رسيده استناد جسته اند. از آن جمله روايتي است كه محمد بن حسين مي گويد: يكي از شيعيان به خدمت امام ابوالحسن العسكري، نامه اي نوشت و از آن بزرگوار پرسيد كه آيا نماز بر شيشه جايز است يا نه؟ نويسنده نامه مي گويد: وقتي كه نامه تمام شد، فكر كردم و با خود گفتم شيشه هم از روييدنيهاست، نبايد از امام عليه السلام مي پرسيدم! مي گويد:

«امام عليه السلام، به من نوشت: هر چند كه تو با خودت گفتي كه شيشه از روييدنيهاي زمين است، اما بر آن نماز مخوان! زيرا شيشه از نمك و شن تركيب يافته، كه اين دو از موجوداتي هستند كه تغيير شكل داده اند و مسخ شده اند.» [1] .