علي بن مهزيار، به خدمت امام ابوالحسن عليه السلام نوشت ، و از آن حضرت درباره ي زني كه فرزند خود، و يا بچه ي ديگري را در ماه رمضان شير مي دهد، و روزه داري براي او مشكل است، زيرا هنگامي كه بچه اي شير مي دهد از حال مي رود، و قدرت روزه گرفتن را ندارد، آيا اين زن روزه بگيرد و يا افطار كند و بعدها قضاي آن را در زمان مناسب به جاي آورد و يا اين كه شير ندهد و روزه بگيرد؟ پس اگر از كساني بود كه قدرت گرفتن دايه براي فرزندش را ندارد، تكليفش چيست؟ امام عليه السلام در پاسخ او نوشت:

«اگر از آن كساني بود كه گرفتن دايه براي او ممكن است دايه اي براي شير دادن فرزندش مي گيرد و خود روزه اش را كامل مي گيرد، و اگر چنين توانايي نداشت روزه اش را افطار مي كند و خود، فرزندش را شير مي دهد. و در زمان ممكن، قضاي روزه ها را مي گيرد.» [1] .

فقهاي شيعه، در فتواهايشان به اين حديث، استناد جسته اند، و به افطار زن شيردهي كه شيرش كم است و گرفتن روزه براي خود او و يا براي بچه اش زيانبخش است، وقتي كه امكان اجير گرفتن دايه اي كه به فرزندش شير دهد برايش نباشد، فتوا داده اند.