روحيه تسليم ناپذيري علويان در برابر ستم از يك سو و فشار بيش از حد عباسيان بر شيعيان و نسل كشي آنها از سوي ديگر، چهره هاي برجسته و ممتاز علوي را بر آن داشت تا براي احقاق حق امامان خود و پايان دادن بر اعمال ننگين دستگاه، دست به قيام بزنند. سردمداران اين قيامها، خود از فرزندان ائمه ي اطهار ـ عليهم السلام ـ و نوادگان آنان بودند كه به انگيزه ي براندازي نظام ستم پيشه ي عباسي با شعار «الرضا من آل محمد ـ عليهم السلام ـ» با شخص برگزيده اي از خاندان پيامبر، قيام خود را آغاز كردند. علت انتخاب اين شعار، ابتدا زير سؤال بردن مشروعيت خلافت عباسيان و غاصبانه بودن حكومت آنها و در گام دوم، حفظ جان امامشان كه در آن زمان تحت مراقبت نظامي قرار داشت، بود؛ زيرا اگر آنها نام شخص خاصي را بر نهضت خود مي گذاشتند، ـ كه بي شك، آن شخص امام هادي عليه السلام بود ـ دستگاه به آساني با از بين بردن آن فرد، قيام را سركوب مي كرد.

اگر چه نهضت علويان پيروزيهايي نسبي به دست آورد، ولي به طور كلي و در سطح كلان به دلايل زير ناكام ماند.