شرايط زماني و مكاني هر امام معصومي يكي از القاب آنها را عينيت مي بخشد؛ اگر چه همه آنها جامع تمام صفات كمال انساني بوده اند.

از ميان القاب فراوان امام دهم يك لقب از درخشش خاصي برخوردار بوده و آن هم لقب هادي است كه به راستي او هادي امت، هادي گمراهان از ضلالت، و به گفته رسول خدا(ص)، هادي به سوي خدا بود [1] حال بايد به تاريخ حضور امام(ع) در مدينه برگرديم و علت اشتهار به اين لقب را در آنجا ريشه يابي كنيم.

امام هادي(ع) دومين امامي است كه در سن كودكي به امامت رسيد. او در سال 212 در اطراف مدينه در محلي به نام صريا [2] چشم به جهان گشود و در پي شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام محمد تقي(ع) در سال 220 هجري [3] در هشت سالگي هدايت امت را بر عهده گرفت.

امامت آن حضرت بر دشمنان اهل بيت خاصه حاكمان عباسي بسيار سخت و گران آمد و بدين جهت، از همان روز هاي نخستين سعي در جدا سازي امام از امت داشتند.