ابن صبّاغ مالكي از اسماعيل بن مهران نقل مي كند كه گفت: «چون ابوجعفر محمّد جواد از مدينه با درخواست معتصم به طرف بغداد رفت، هنگام خروج از مدينه به او عرض كردم: فدايت شوم! من بر شما در اين راه مي ترسم، بعد از شما امر اطاعت به دست كيست؟ حضرت گريستند، به حدّي كه محاسنشان مرطوب شد. آن گاه به من التفات كرده و فرمودند: «الأمر بعدي لولدي عليّ»(1)؛ (امر (امامت) بعد از من بر عهده فرزندم علي است).
او همچنين از صاحب ارشاد نقل كرده كه گفت: «كان الامام بعد ابي جعفر ابنه اباالحسن علي بن محمّد، لاجتماع خصال الامامة فيه، ولتكامل فضله وعلمه، وانّه لا وارث لمقام ابيه سواه، ولثبوت النص عليه من ابيه»(2)؛ (امام بعد از ابي جعفر، فرزندش ابوالحسن علي بن محمّد است; زيرا خصال امامت در او جمع، و فضل و علم در او به كمال رسيده بود، و اين كه براي مقام پدرش به جز او وارثي نبود. و به جهت ثبوت نصّ بر او از جانب پدرش).(3)