از غدير تا دوران حضرت امام رضا(ع) در نيشابور و اعلان رسمي امامت ايشان، هيچ يك از ائمه رسماً در مجمع عمومي و بين بلاد اسلامي ادعاي امامت نمي كردند. بعد از اعلام امامت امام رضا(ع) مأمون ترسيد و شاهد اقداماتي از جانب وي، همچون ممانعت از خواندن نماز و خطبه در عيد فطر توسط امام رضا(ع) بوديم. پس از آن نوع برخورد حكومتها با ائمه متفاوت شد، در ظاهر سعي مي كردند با توجه به شرايط سياسي جديد، بيش از قبل احترام بگذارند اما از نظر امنيتي آن بزرگواران را به شدت محدود مي كردند.

حضرت رضا(ع) در آن دو سال نزديك كاخ مأمون سكونت داشته و كاملاً تحت كنترل بودند. اين روند به گونه اي ادامه داشت كه پسر ايشان امام جواد(ع) كه به اجبار، داماد مأمون شده بودند از 7 سالگي در بغداد نزديك كاخ حكومتي زندگي و رفتار و عملكردشان به شدت مورد كنترل قرار مي گرفت. اين وضعيت منجر به كاهش ارتباط بين شيعيان و امام جواد(ع) نسبت به ائمه قبلي و تبديل ارتباط به نامه نگاري و سيستم وكالتي شد. امامت ايشان در كودكي و ظهور واقفيه كه امام را ناصبي قلمداد مي كردند نيز بحراني در زمان امام جواد(ع) بود كه 10 سال به طول انجاميد و سپس مرتفع شد.

در اين خفقان كه ارتباط شيعيان با امام كم بود برخي از شيعيان غير دوازده امامي نيز به شك و شبهه افتاده بودند كه تا اين مسائل حل شود امام جواد(ع) به شهادت رسيده و فرزندشان به امامت رسيدند.