امام هادي - عليه السلام - با آنكه در سامرّأ تحت كنترل و مراقبت قرار داشت، اما با وجود همه رنجها و محدوديتها هرگز به كمترين سازشي با ستمگران تن نداد. بديهي است كه شخصيت الهي و موقعيت اجتماعي امام و نيز مبارزه منفي و عدم همكاري او با خلفا، براي طاغوتهاي زمان هراس آور و غير قابل تحمل بود، و پيوسته از اين موضوع رنج ميبردند. سرانجام تنها راه را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدين ترتيب امام هادي نيز مانند امامان پيشين با مرگ طبيعي از دنيا نرفت، بلكه در زمان «معتزّ «، مسموم گرديد (1) و در رجب سال 254 هجري به شهادت رسيد و در سامرّأ، در خانه خويش به خاك سپرده شد (2)
***
1- شبلنجي، نوالأبصار، قاهره، مكتبة المشهد الحسيني، ص .166 2- شيخ مفيد، الارشاد، قم، مكتبة بصيرتي، ص .334